Polska dla Polaków?

Codzienna Francja

"Polska dla Polaków!” Serio? Ale na wakacje to chętnie byś pojechał do Egiptu lub Tunezji na all inclusive? A może wolisz Anglię i jej zasiłki rodzinne? 

„Polacy dla Polski” – kolejne hasło z Marszu Niepodległości. Dziękuję wam za troskę o moje życie. Ale pozwólcie, że sama zdecyduję, czy chcę swoje podatki płacić w Polsce, czy wybiorę życie w Lublinie, czy jednak w Rzymie lub Brukseli. 

„Won z Polski” napisaliście na domach Romów w Limanowej. A wieczorem przy piwku będziecie się chwalić, ile zarobiliście na zmywaku w Londynie lub na ogórkach w Niemczech. 

„Nie islamska, nie laicka, tylko Polska katolicka" – krzyczeliście niedawno, ale czy spowiadaliście się z grzechu pychy? 

„Zdychaj Francjo! Dla przykładu” – artykuł pod takim tytułem linkujecie niby w imię opamiętania się Europy. Współczuję waszym mężom/żonom, dzieciom – nikt o zdrowych zmysłach nie powinien w takiej sytuacji mówić „a nie mówiłem?” albo „dobrze wam tak”. Nikt! Jak można życzyć obcym/niewinnym ludziom czegoś złego? 

„Mnie też interesuje wyłącznie moja rodzina” w jednym z komentarzy napisała koleżanka. Chyba każdy powie, że rodzina jest dla niego najważniejsza. Ale dodawanie do tego słowa „wyłącznie” oznacza, że innych (także przyjaciół, kolegów, znajomych z osiedla, Polaków, Francuzów) ma się w nosie. Czy ktoś, kogo "wyłącznie" interesuje jego własna rodzina, może być na przykład dobrym przyjacielem?

„Jestem Polakiem i swojego wstrętnego ryja obcą flagą przykrywać nie zamierzam bo to na czasie, bo to dziś poprawność polityczna, jakoś nie widziałem nigdzie we Francji Polskiej flagi we wrześniu 1939 jak i po wojnie jak Stalin niszczył nasz Polski naród” – mem z takim tekstem też linkują niektórzy moi znajomi. Mam ochotę odpowiedzieć: chcesz się chwalić swoją polskością, to najpierw naucz się języka polskiego („polska flaga” czy „polski naród” – przymiotniki piszemy małą literą) i zasad interpunkcji. „Wstrętnego ryja” nie skomentuję.

Zastanawiam się, czego ludzie krzyczący, piszący, lajkujący czy udostępniający powyższe hasła mogą nauczyć swoje dzieci i wnuki. I boję się życia w takim świecie, wśród takich ludzi.  

***
Boję się terrorystów. Ale jeszcze bardziej boję się nienawiści, jaka zionie z różnych wpisów na Facebooku, w komentarzach na portalach internetowych, pod artykułami. Boję się narastającej ksenofobii. Boję się coraz większych podziałów. Boję się nieludzkich zachowań.  Boję się powiększającej się strefy NIE-bezpieczeństwa, której znakiem nie jest strzelanina czy wybuch samobójczej bomby, ale szczucie jednych ludzi przeciwko drugim, przechwalanie się brakiem solidarności i dobrowolnym odcinaniem się od innych pod płaszczykiem dbałości o własną rodzinę czy o Polskę.

***

Skąd się bierze brak chęci solidarności z Francuzami? W kraju, który za granicą chwali się Lechem Wałęsą? Niektórzy znajomi piszą na Facebooku: przykro mi z powodu Francuzów, współczuję, ale… „Nie jestem Francuzem”, „nie zmienię zdjęcia profilowego na flagę francuską”… Serio? Chcesz się tym chwalić? Ja też swojego zdjęcia nie przykryłam flagą, ale to nie znaczy, że z Francją solidaryzować się nie chcę.

Taki jesteś mądry? Śmiejesz się z „francuskich” i „paryskich” hasztagów, rysunków i flagi? Bo ja mam łzy w oczach i oddycham z ulgą, że solidarni z Francją są też piłkarze grający z czarnymi opaskami na rękach, zawodnicy NHL, orkiestra i chór pod dyrekcją Placido Domingo, władze Lublina, które zdecydowały o podświetleniu ratusza na kolory niebieski, biały i czerwony. To niby tylko gest, ale w tej sytuacji bardzo ważny.     

***  

Ataków w Paryżu (czy wcześniej na WTC, na szkołę w Biesłanie czy w metrze w Londynie) nie dokonali jacyś „ciapaci”, „uchodźcy”, „brudasy”, przedstawiciele „multikulti”, „muzułmany”. Dokonali ich terroryści właśnie. Nie uchodźcy, a terroryści. Nie utożsamiajmy uchodźców z Syrii z terrorystami. Przed kim uciekają uchodźcy? Przed terrorystami właśnie. Nie przeczę, że terroryzm trzeba zwalczać, a sprawę uchodźców mądrze (!!!) uregulować. Ale nie zamykajmy granic, nie udawajmy, że jesteśmy lepsi od innych. Bo nie jesteśmy.

Jakim prawem jadąc na  pomidory do Niemiec czy do Włoch albo pracując w fabryce z mrożonkami gdzieś w Anglii, składając grosz do grosza, a niektórzy nawet żerując na pomocy społecznej, z pogardą odnosisz się do osób o ciemniejszej karnacji, które też za granicą chcą żyć godziwie? Na studentach z krajów Ameryki, Afryki i Azji to chętnie zarabiamy (ponoć w Lublinie stancja dla obcokrajowców z Arabii studiujących na naszym Uniwersytecie Medycznym potrafi być trzykrotnie droższa…), ale biedni uchodźcy nie są tu pożądani, bo oni „nie chcą pracować, tylko żyć na nasz koszt”.  

***

Czy trzeba pisać o takich podstawowych rzeczach jak to, że człowieka nie można oceniać po wyglądzie czy kolorze skóry? 

Miesiąc temu w Brukseli, jednym z bardziej wielokulturowych miast w Europie, przy wejściu do metra młody chłopak o ciemniejszej karnacji z uśmiechem pomógł mi przejść przez bramkę (przykładałam bilet do czytnika, zamiast skasować go w urządzeniu obok), a inny w metrze bez proszenia ustąpił mi miejsca (w metrze takie zachowanie nie jest normą). Dla niektórych z moich znajomych byliby to „ciapaci” i „brudasy”. Dla mnie – kulturalni i życzliwi Europejczycy.  

Lubelski ratusz, fot. M.Trembecki/www.radio.lublin.pl

Cieszę się, że mam obok siebie też ludzi wrażliwych, rozsądnych, pomocnych. Po prostu: dobrych.
Dzięki Wam nie boję się tak bardzo przyszłości.