Czubaszek czy czubek?

Dwa razy usunęła ciążę. Przynajmniej tak twierdzi.
- Nigdy z tego powodu nie miałam traumy, tylko mówiłam: Boże, jak to cudownie, że ja to zrobiłam. Gdyby się zdarzyło, że zaszłam w ciążę, i byłby to siódmy czy ósmy miesiąc, to ja bym skoczyła z któregoś piętra, pod pociąg bym się rzuciła, ale na pewno bym tego dziecka nie urodziła – powiedziała w materiale telewizyjnym (cytuję za portalami plotkarskimi). Kto? Nie żadna hollywoodzka gwiazda, nie szalona popowa czy zapomniana rockandrollowa piosenkarka. Maria Czubaszek.

Felietonistka, dziennikarka, satyryczka, autorka piosenki „Wyszłam za mąż zaraz wracam” i wielu innych. Maria Czubaszek, lat 73, żona uznanego muzyka Wojciecha Karolaka (jej drugi mąż). Bezdzietna. Od ponad 40 lat związana z radiem. Od blisko 60 lat paląca papierosy (teraz podobno 3 paczki dziennie). Częsta bywalczyni telewizji śniadaniowej, serialu improwizowanego „Spadkobiercy” i programu „Szkło kontaktowe”. W jednym z wywiadów powiedziała, że nie lubi i nie potrafi gotować, sprzątać i prasować. I że nie lubi dzieci.
A ja ją lubiłam. Do wczoraj.

To S. z niedowierzeniem i szokiem podała mi na fb link do wypowiedzi z powyższym tekstem włącznie. Nie mogłam wyjść ze zdumienia. I nie chodzi o samą aborcję. To osobny temat. Jestem przeciw, ale potrafię uszanować (choć nie zawsze zrozumieć) decyzję ludzi, którzy zdecydowali się na usunięcie ciąży. Nie jestem jednak w stanie zrozumieć, co trzeba mieć w głowie, by aborcją się wręcz chwalić, w dodatku zapewniając, że wolałoby się popełnić samobójstwo, niż urodzić dziecko. To nie wszystko, Czubaszek jeszcze cieszy się (!), że dwa razy usunęła ciążę, okraszając to słowem „cudownie”. Brr.

Czy to w ogóle ludzkie zachowanie? Nie wierzę, by nawet jedna z czołowych polskich feministek Wanda Nowicka, oficjalnie popierająca aborcję (prywatnie matka trzem synom), była w stanie chwalić się ewentualną aborcją (nie wiem, czy kiedykolwiek jej dokonała) i do sprawy odnosić się tak lekko i bezproblemowo. Nie wierzę, że normalna kobieta, która usunie ciążę (bez względu na wiek płodu), potraktuje to jak przyjemność lub zwykłą rzecz niczym mycie zębów lub malowanie odrostów. Nie wspomnę o tych, które poroniły: ból zostaje na długo, trudno sobie z nim poradzić, a trzeba wrócić do normalności (świetnie opisała to Justyna Bargielska w „Obsoletkach”).
Do przechwałek o aborcji (niektórzy powiedzą, że to nie przechwałki, tylko stwierdzenie przez Czubaszek faktów) znana satyryczka dodaje zapewnienie o samobójstwie, gdyby… Dochodzi więc nieludzkie traktowanie siebie.

Czy za te słowa nie powinien się nią zająć psychiatra? Nie mówię tego złośliwie, tylko poważnie. Przecież normalny człowiek tak się nie zachowuje (i znowu: nie chodzi  mi o samą aborcję, ale o treść i formę wypowiedzi).

Zastanawiam się, jaki oddźwięk te słowa będą miały w mediach i w społeczeństwie. Czy Czubaszek wciąż będzie brylować w „Dzień Dobry TVN”? Nie chcę wierzyć, że inteligentna Wellman lub Prokop zechcą z nią rozmawiać. Czy wręcz przeciwnie – wszystkie stacje zapraszać ją będą tym chętniej, bo większą niż dotąd publiczność przez ekranami zgromadzi kobieta, która nie potrafi trzymać języka za zębami? Bo skoro tak dziarsko i zaczepnie mówiła o usunięciu ciąży, to może równie ciekawie powie o problemach z dzieciństwa? Może okaże się, że przed snem lubiła się samookaleczać? Albo że jako 15-latka sypiała z dorosłymi sąsiadami? Albo że bije ją mąż? A najlepsze: że to wszystko było i jest dla niej normalką?

Co za czasy??? Już wolę, jak się ludzie chwalą dziećmi (moje takie zdolne, takie ładne, takie mądre…), niż tym, że mogli je mieć, ale z radością zamordowali. A najlepiej niech się chwalą samochodami.

PS Gdy coś mi się nie podoba, okazuję to w sposób konsekwentny.
Gdy raz zrażę się do obsługi w restauracji, już do niej nie pójdę, nawet gdyby była jedyną otwartą w mieście.
Gdy ogólnopolska Gazeta Wyborcza w sposób nierzetelny (za zgodą i za przymknięciem oka na wiarygodność i styl tekstów już w redakcji w Lublinie) opublikowała historię 14-letniej lublinianki, która „chciała usunąć ciążę, a ksiądz jej nie pozwalał”, od tamtej pory nie kupuję tego dziennika. W czerwcu miną 4 lata. Troszkę kasy zaoszczędziłam, a GW straciła.   
Gdy ktoś popiera osobę, której nie szanuję, bo kłamie i manipuluje, traci w mych oczach i zrywam z nią bliższe relacje.
Gdy ktoś dowcipny i błyskotliwy opowiada rzeczy, które są niezgodne z moim poczuciem moralności i normalności, przestaję czytać jego teksty, oglądać go w telewizji i oglądać tych, którzy do przykładowej telewizji go zapraszają. I na pewno nie kupię jego książki.      

Mały sprzeciw? Wierzę, że nie będę w tym sama. Bo mimo wszytko wierzę w ludzi. Także tych jeszcze nienarodzonych.